Bohaterką filmu jest 23 – letnia Marika, dla której taniec jest całym życiem. To na scenie czuje się prawdziwą sobą, niczego nie musi udawać. Śmierć mamy, ojciec niepokorny artysta i alkoholik – przeszłość nie ma tu dostępu, taniec jest dla niej swoistym katharsis.

Dni wypełniają jej próby w teatrze i zajęcia z dziećmi w szkole baletowej. Po próbach zanosi siatki z zakupami, które zostawia na ławce w parku. Zakupy są dla jej ojca, z którym nie rozmawia. Janusz odbiera je, ale z córką nie ma żadnego kontaktu. 

Marika ma szansę na główną rolę w spektaklu tworzonym przez światowej sławy choreografa. Kiedyś musiała zrezygnować z marzeń i poświęcić się opiece nad chorą matką. Dziś czuje, że może poświęcić wszystko, żeby spełnić swój cel – nawet swoje zdrowie i nienarodzone dziecko.

Kilka lat temu Marika związała się z Pawłem. Mieszkają razem, kochając się namiętnie i tak samo namiętnie kłócąc. Marice wydaje się, że jej życie jest uporządkowane i ma wszystko pod kontrolą.  Do czasu, gdy w jej mieszkaniu zjawia się od lat nieobecny ojciec.  Okazuje się, że wszystko to, co sobie zbudowała od śmierci mamy było tylko mizerną fasadą. Przeszłość przykryta nowym życiem zaczyna do niej wracać, tak samo jak problemy, z którymi się dawniej mierzyła. Ojciec, który pojawia się w tym momencie życia rozbija je na kawałki, a jednocześnie jest katalizatorem, który pozwala jej wszystko ustawić na właściwym miejscu. 

Towarzyszymy Marice w jej podróży od kłamstwa, złudnego poczucia kontroli nad swoim życiem do dojrzałości i uwolnienia. Akceptacji, że jest podobna do ojca, czego na początku nie przyjmuje. To jej jedyna droga, aby móc odnaleźć siebie.